Kur’ân-ı Kerim’den kopan kavramlardan ulûl’elbab konusunda konuşmak üzere huzurlarınızdayız.

Ulûl, “sahipleri”, elbab da “lübbler” demektir. Ulûl’elbab; “lübblerin sahipleri” demektir. Lübb çift “b” ile yazılıyor. Beş duyumuzla ulaşamadığımız, onun daha ötesindeki bir şeylere sahip olan demektir. Gözlerinin ötesinde, kalp gözüne sahip olan bir kişi, kulakların ötesinde, kalp kulağına sahip olan bir kişi demektir. Allahû Tealâ’nın kendisine kalp gözüyle fiziğin ötesini gösterdiği kişidir. Allahû Tealâ’nın kendisine gösterdiklerini anlattığı ve kalp kulağına söylediği kişidir.

Kimler ulûl’elbab olabilir? Herkes olabilir. Ne zaman olur? Ruhunu, vechini ve nefsini Allah’a teslim ettiği zaman olur. Yani kaçıncı basamakta kişi ulûl’elbab olur? 26. basamakta ulûl’elbab yani lübblerin sahipleri olur. O noktada kişinin nefsinin kalbi, %98 fazl %2 rahmet olmak üzere %100 Allah’ın nurlarıyla dolmuştur. Kişinin kalbi tamamen nurlarla dolduğu için hiç afet kalmamıştır. Ulûl’elbab olan kişinin özellikleri şöyledir:

1-     Daimî zikrin sahibidir.

2-     Daimî zikrin sahibi olduğu için kalbinde hiç afet kalmamıştır.

3-     Kalp gözü Allahû Tealâ tarafından açılmıştır.

4-     Kalp kulağı da açılmıştır.

Bu 4 esas sebebe dayalı olarak, bunların neticesinde kişi:

1-        Ehli tezekkür olmuştur. Allah ile her zaman, her konuyu tezekkür etmek, müzakere etmek imkânının sahibidir.

2-        Ehli hayır olmuştur. Bu kişi daimî zikrin sahibidir. Hayır bize derecat kazandıran olaylardır. Bu kişi daimî zikrin sahibi olduğu için, her an, uykudayken de devamlı derecat kazanan birisidir. Daimî zikir her saniye bize derecat kazandıran bir müessesedir. Bu kişi de daimî zikrin sahibidir.

3-        Ehli hikmet olmuştur. Âyetlere baktığında, o âyetin Kur’ân-ı Kerim’deki 28 basamaktan hangisine ait olduğunu bir bakışta sezmesi sözkonusudur. Aynı zamanda böyle bir insan hâkim veya hakem olduğunda mutlaka Allah’tan sorarak karar vereceği için, adaleti mutlaka tahakkuk ettirir.

İşte ulûl’elbab budur. Bu standardın sahibi olan kişi ulûl’elbab’dır.

Öyleyse bir insan nasıl ulûl’elbab olur? Başlangıçta herkes kör, sağır ve dilsizdir. Ulûl’elbab olan kişi de başlangıçta öyledir, başlangıçta dalâlettedir. Bütün insanlar hayata kör, sağır ve dilsiz olarak başlarlar. İşte 28 basmaklık bir İslâm merdiveninde, basamakları birer birer geçip ulûl’elbab olunan noktaya birlikte gelelim.

1. basamak; olayları yaşıyoruz. Herkes yaşar. Cehenneme gidecek olanlar da cennete gidecek olanlar da olayları yaşar. Bu 1. basamaktayken ölmüş olan birisi Allahû Tealâ’nın cennetine giremez.

2. basamakta olayları yaşayanlar, olaylar karşısındaki tavırlarını ortaya koyarlar ve davranış biçimlerini sergilerler. Allahû Tealâ her yıl herkesi 2-3 defa musîbetlerle imtihan eder. Bu musîbetlerle imtihan etiği kişilerden sadece bir grup, musîbetler kendisine isabet edince Allahû Tealâ’ya: “Ben muhakkak ki Allah için yaratıldım, mutlaka Allah’a ulaşacağım.” diyenler ulûl’elbab olabilir. “Ben Allah için yaratıldım, mutlaka Allah’a ulaşacağım.” diyen kişi mutlaka 2. basamağı aşar ve 3. basamağa ulaşır. Çünkü o mutlaka Allah’a ulaşmayı dileyecektir.

Sadece Allah’a ulaşmayı dileyenler 3. basamağa ulaşır. Onlar mutlaka Allahû Tealâ tarafından seçilmişlerdir. İnsanların %90’ından fazlası Allahû Tealâ tarafından seçilir ve seçilenlerden büyük bir kısmı, %90’ından fazlası, gene Allah’a ulaşmayı dilemezler. Ama küçük bir kısmı da Allah’a ulaşmayı dilerler. İşte Allah’a ulaşmayı dileyenler, onlar 3. basamağa ulaşırlar. 3. basamağa ulaşmak 7. basamağa ulaşmak anlamına gelir. Çünkü 4., 5., 6. ve 7. basamaklar birkaç saniye içinde teşekkül eder. Birkaç saniyelik bir işi biz herhalde dakikalarca anlatmak durumundayız.

Kişi Allah’a ulaşmayı diledi. Dilediği anda Allahû Tealâ bilir, işitir ve görür ve derhal Rahîm esmasıyla tecelli eder. Yusuf Suresinin 53. âyet-i kerimesinde Hz. Yusuf diyor ki:

 

 

Allah’ın Rahîm esması kimde tecelli eder? Sadece bir grup insanda tecelli eder. O insan Allah’a ulaşmayı, ruhunu ölmeden evvel Allah’a ulaştırmayı dilemiş olan bir insandır.

Allah’a sonsuz hamd ve şükrederiz ki, Allahû Tealâ bize bunları öğretti. Biz de sizlere öğretiyoruz. Bütün dileğimiz hepinizin ulûl’elbab olmanızdır.

İşte kişi Allah’a ulaşmayı diledi. Dilerse ne yapar? Allahû Tealâ derhal Rahîm esmasıyla tecelli eder. Burası 4. basamaktır.

Allah’ın Yusuf Suresinin 53. âyet-i kerimesi gereğince Rahîm esmasıyla tecelli etmesi ile ne olur? Bu tecelli kör, sağır ve dilsiz olan Allah’a ulaşmayı dileyen kişiyi, gören işiten ve idrak eden birisi haline getirir. Bu kör, sağır ve dilsiz dediğimiz insanlar aslında, gözleri gören, kulakları işiten, kalpleri de normal standartlarda anlayan insanlardır. Fakat devrin imamının söylediklerini işitemeyen kulakların sahiplerinin, devrin imamının söylediklerini idrak edemeyen kalplerin sahiplerinin, devrin imamını devrin imamı olarak görmeyen gözlerin sahiplerinin, gözlerini, kulaklarını ve kalplerini bir etkiyle etkiler.

Bu kişi o noktaya, Allah’a ulaşmayı dileyene kadar; devrin imamının, devrin imamı olduğunun farkında değildir. Söylediklerinin farkında değildir. İşitmez ve idrak edemez. Ama ne zaman o kişi Allah’a ulaşmayı dilerse, bu kadarcık dileğin sahibi olmak için yeterli idrakin sahibi olursa; bu Allah’a yeter. Çünkü Allahû Tealâ'nın sözü vardır: Kim Allah'a ulaşmayı dilemişse mutlaka Allah onu Kendisine ulaştıracaktır. (Şura-13)

Kişi Allah’a ulaşmayı dilediği anda Allah Rahîm esmasıyla tecelli eder ve o kişinin görmeyen gözlerini görür hale getirir. Görme hassasının üzerindeki gışavet adlı perdeyi alır. Kulaklarındaki vakrayı alır. İşitme hassasının mührünü açar. Kalplerindeki mührü açar. Kalplerindeki ekinneti alır. Yerine ihbat koyar. Ekinnet, idraki önleyen bir elektronik sistem, bir ilâhi kompitürdür. İhbatsa gene bir ilâhi kompitürdür fakat birincisi idraki önler, ikincisi idraki açar. Kişi o güne kadar irşad makamına karşı, devrin imamına karşı kör sağır ve dilsizken; o günden itibaren birdenbire onun sözlerinin mânâsına varmaya başlar. Onun söylediklerini kalbine indirir, idrak eder. O zaman gözleriyle de onu irşad makamının sahibi olarak görmeye başlar. İşte onlar işitenler, bilenler ve görenlerdir. Sadece Allahû Tealâ, Allah’a ulaşmayı diledikleri için bunları açmıştır.

Allahû Tealâ ondan sonra ne yapıyor? Kişi bu noktaya kadar geldi. Allahû Tealâ Allah’a ulaşmayı dileyen kişiye bu 7 tane furkanı verirken, her birinde o kişiye öyle derecat kazandırıyor ki; bu 7 tane furkanı verirken bahşettiği dereceleri ardarda sıraladığı zaman, o kişinin bütün günahlarını örtüyor. Ne oldu? O kişi sevapları günahlarından fazla olan birisi oldu. Gideceği yer mutlaka Allah’ın cennetidir.

Kişi sadece Allah’a ulaşmayı diledi. Ama 1. kat cennettin de sahibi oldu. Sonra ne olur? Sonra, Allahû Tealâ 8. basamakta o kişinin kalbine ulaşır. 9. basamakta, Kaf Suresinin 33. âyet-i kerimesi gereğince, o kişinin kalbini öyle bir tesirle bir hüviyete sokar ki, o kişinin kalbi Allah’a döner:

 

 

“Allah onların kalplerini Allah’a çevirir. Onların kalpleri Allah'a çevrilir.”

Sonra Allahû Tealâ o kişini göğsünü yarar. Göğsünden kalbine bir nur yolu açar, 10. basamak. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

Öyleki Allah, kimi O’na (Allah’a) ulaştırmayı dilerse onun göğsünü İslâm (Allah’a teslim) olması için yarar (göğsünden kalbine nur yolu açar). Kimi dalâlette bırakmayı dilerse, onun göğsünü semada yükseliyormuş gibi daralmış, sıkıntılı yapar. Böylece Allah, mü’min olmayanların üzerine pislik (azap, darlık, güçlük) verir.

 

O kişiyi teslime ulaştırmak için, o kişinin ruhunu, vechini ve nefsini Allah’a teslim etmesi için, böylece kişiyi bütün kademelerde daha üst seviyede İslâm yapmak için, Allahû Tealâ onların göğüslerini yarar. İslâm, teslim olan demektir.

Böylece göğsü yarılan bu kişi Allah’ı ziretmeye başlar; “Allah, Allah, Allah, Allah, Allah...” diye tesbihiyle Allah’ın ismini zikreder. Ne olur? Allah’a ulaşmayı dileyip de göğsü yarılmış, göğsünden kalbine nur yolu açılmış olan ve kalp şartları oluşturulmuş olan yani kalp kapısı Allah’a dönmüş olan bir kişide, Allah kelimesi bir sonuç hasıl eder. Allah’ın katından rahmetle fazl isimli iki nur o kişinin kalbine gelir, göğsündeki yarıktan geçerek kalbine ulaşır. Kişinin kalbine nur sızmaya başlar. Bu nur rahmet nurudur. Zumer Suresinin 22. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ: “O kişinin Allah’ın zikriyle kalbine gönderdiğimiz nur sebebiyle olan kalbinin durumuyla, göğsünü yararak göğsünden kalbine nur gönderdiğimiz kişinin kalbindeki nurla; kalbi kasiyet bağlamış, sertleşmiş ve kararmış olan bir insanın kalbi aynı değildir.” buyuruyor.

 

 

Kişinin kalbideki nur, o kişi zikrini biraz arttırınca artar. Bu rahmet nuru %2’yi bulduğu zaman o kişi huşû sahibi olur. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

Âmenû olanların kalplerinde, Allah’ın zikri ile (ve bu zikirle) Hakk’tan inen şeyle (nurla) huşûya ulaşmak zamanı gelmedi mi?Kendilerine kitap verilen ve sonra aradan uzun zaman geçen ve kalpleri kasiyet bağlayan kimseler gibi olmasınlar. Onların çoğu fasıklardır.

 

Kişi nefsinin kalbindeki %2 rahmet birikimiyle huşû sahibi olur. Huşû sahibi olan kişiye ise Allahû Tealâ mürşidini göstermeyi garanti eder.

Mürşid farzdır. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

 “Ey âmenû olanlar, Allah’a karşı takva sahibi olun. Sizi Allah’a ulaştıracak olan kişiyi Allah’tan isteyin.”

Mürşidi istemek hacet namazıyla olur ve Allahû Tealâ sadece huşû sahibi olanlara mürşidini gösterir. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

 

Mürşidi istemek zor bir iştir. Kimler için zordur. Allah’a ulaşmayı dilemeyen bir kişi yüzlerce defa hacet namazı kılsa hiçbir şey göremez, duyamaz. Ama Allah’a ulaşmayı dileyen kişiye Allahû Tealâ mutlaka mürşidini gösterir. Mürşidi gösterilecek olanların Allah’a ulaşmayı diledikleri kesin midir? Evet. Allahû Tealâ buyuruyor: “Bu büyük bir iştir, zor bir iştir. Onlara göstermeyiz. Ama hayattayken Allah’a mülâki olacaklarına kesin şekilde inananlar, onlar huşû sahipleridir, sadece onlara gösteririz.”

İşte Allah’a ulaşmayı dileyen bir kişi hacet namazını kıldığı zaman Allah ona mürşidini gösterir; 13. basamak. 14. basamakta kişi gider mürşidine tâbî olur. Tâbî olduğu noktaya kadar kişi, Allahû Tealâ’dan 12 tane ihsan almıştır. Burada, mürşidine tâbî olduğu noktada da 7 tane ni’met alacaktır:

1-     Devrin imamının ruhu başının üzerine gelip yerleşecektir.

2-     Kalbinin içine îmân yazılacaktır. Allahû Tealâ buyuruyor:

 

Allah onlardan razıdır, onlar da Allah’tan razıdırlar. İşte onlar, Allah taraftarıdırlar. Ve muhakkak ki; Allah, taraftarları kurtuluşa (felâha) erenlerdir.

 

“Onların kalplerinin içine îmânı yazarız ve üzerlerine Allah’ın katından ruh gönderilir.”

3- Devrin imamının ruhu o kişinin ruhuna; “Senin Allah’a mülâki olma günün, yevm’et telâkın geldi. Vücudu terk et, devrin imamının dergâhına ulaş.” emrini verir. Ruh evvelâ kime tâbî olmuşsa onun dergâhına gidecektir. Ondan sonra da devrin imamınnın dergâhına ulaşacaktır.

Bu size söylediklerimiz var ya, bunların hiçbirini bizim sevgili dîn adamlarımız, sevgili profesörlerimiz bilmezler. En azından “büyük kısmı” diyelim. Çünkü bir kısmının dikkatle takip ettiklerini, inceledikleri zaman söylediklerimizin hepsinin doğruluğunu öğrendiklerini ve buna kesinlikle inandıklarını da biliyoruz. Allahû Tealâ öyle söylüyor.

Rahmetli Abdülhakim Hazretlerine gelen bir general diyor ki: “Sen mürşid misin?” Abdülhakim Hazretleri eliyle yukarıyı gösteren bir işaretle: “O öyle söylüyor.” diyor.

Böyle bir dizaynda kişinin Allah’a ulaşmayı dilemesi söz konusudur, devrin imamının ruhunun başının üzerine gelmesi sözkonusudur. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

“Yevm’et telâk, Allah’a mülâki olma günü, ruhun Allah’a mülâki olmak üzere yola çıkma günü.” Devrin imamının ruhu, vaktin geldiğini ifade ediyor ve “Vücudu terk et.” diyor. O kişini ruhu vücudundan ayrılıyor. Hangi mürşide tâbî olmuşsa onun dergâhındaki diğer ruhların arasına katılıyor. Orada kısa bir kalıştan sonra devrin imamının dergâhındaki ruhların 10’arlık sıralamasına katılıyor. Her birinin önünde bir rahle var. Her birinde Kur’ân-ı Kerim var. Ruhlar Kur’ân-ı Kerim öğreniyorlar ve bir eğitimden geçiriliyorlar.

4- Furkan Suresinin 70. âyet-i kerimesi gereğince, o kişinin bütün günahları sevaba çevrilir. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

25/FURKAN-70: İllâ men tâbe ve âmene ve amile amelen sâlihan fe ulâike yubeddilullâhu seyyiâtihim hasenât(hasenâtin), ve kânallâhu gafûren rahîmâ(rahîmen).
Ancak kim (mürşidi önünde) tövbe eder (böylece kalbine îmân yazılıp, îmânı artan) mü’min olur ve salih amel (nefs tezkiyesi) yaparsa, o taktirde işte onların, Allah seyyiatlerini (günahlarını) hasenata (sevaba) çevirir. Ve Allah, Gafur’dur (günahları sevaba çevirendir), Rahîm’dir (rahmet gönderendir).

 

Allahû Tealâ: “Tâbî olup da mü’min olanlar, nefs tezkiyesine başlayanlar, onlar cehennneme gitmezler. Allah onların seyyiatlerini hasenata çevirir. (Allah onların günahlarını sevaba çevirir.)” buyuruyor.

Günahlar sevaba çevriliyor. Sonra o güne kadar Allahû Tealâ o kişiye 1 derecelik sevabına 10 katını verirken, o günden itibaren 100 katına çıkarıyor. Ruhu Allah’a doğru yaptığı yolculukta her gök katını aştıkça 100, 100 artıyor, 1’e 100’ken, 2. gök katında 1’e 200 oluyor. 3. gök katında 1’e 300 oluyor. 4., 5., 6., 7. katlarda 1’e 700’e kadar yükseliyor.

5- Bu kişinin nefsi nefs tezkiyesine başlıyor. Yani kişi “Allah, Allah, Allah,...” diye zikir yaptıkça Allah’ın katından gelen rahmetle fazl nurlarından fazıllar kalbe giriyor. Kalbin îmân kelimesi pozitif kutup, fazıllar da negatif kutbu oluşturuyor. Karşı iki kutup olması nedeniyle fazıllar, îmân kelimesinin etrafına gelince ona yapışıyor. Böylece fazıllar nefsin kalbindeki îmân kelimesine yapışarak kalbi işgal etmeye başlıyor. Bu, nurların kalbi işgalidir. Adı nefs tezkiyesidir. %2 rahmet nuru zaten o kişinin kabinde vardı. Ama îmân kelimesine yapışanlar rahmet nurları değil fazıllardır.

6- Fazılların nefsin kalbini doldurmasıyla, fizik vucut nefsin afetlerine karşı güçleniyor.

7- Fazıllar nefsin kalbini doldurmaya başlıyor ve bununla beraber o kişinin afetlere karşı iradesi güçleniyor. Çünkü fazıllar yerleşince nefsin %100 afetlerle kaplı olan kapkaranlık kalbi adım adım aydınlanmaya başlıyor.

O kişinin nefsinin kalbindeki nurlar ilk %7’ye ulaştığı zaman, ruh zemin kattan 1. gök katına ulaşıyor. Ruh, zemin kattaki ana dergâhtaydı. Oradan 1. gök katına ulaşıyor. Diğerleri 2., 3. katlara çıkıyor ama o sadece 1. kata, Nefs-i Emmare’ye kadar çıkabiliyor. (Yusuf Suresinin 53. âyet-i kerimesini söylemiştik.)

İkinci defa %7 nur birikimi; Nefs-i Levvame. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

‘Levm’ kınamak demektir. Kişi nefsini kınıyor. Ruhu 2. gök katındadır. Sonra kişi Allah’tan ilham almaya başlayacaktır. Ruhu 3. gök katına ulaşıyor; Nefs-i Mülhime. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

 

İlham kademesinden sonra 4. kademe; 4. gök katı; Nefs-i Mutmainne. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

 

 

 

 

 

 

Allahû Tealâ bütün sahâbenin takva sahibi olduğunu, hepsinin Allah’a ulaşmayı dilediğini söylüyor. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

Allahû Tealâ “kullarım” diyor. Artık sahâbe taguta kul olmaktan kurtulmuşlar, Allah’ın kulu olmuşlardır, Allah’a ulaşmayı dilemişlerdir. Allah’a ulaşmayı dilemek farzdır ve bütün sahâbe dilemiştir.

Mürşide tâbiiyet, Maide Suresinin 35. âyet-i kerimesine göre farzdır ve bütütün sahâbe kâinatın en büyük mürşidine; Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e tâbî olmuşlardır. İşte Allahû Tealâ Fetih Suresinin 10. âyet-i kerimesinde açık bir şekilde ifade buyuruyor ki:

 

 

Bütün sahâbe ruhlarını Allah’a ulaştırmışlardır. Allahû Tealâ onların hepsinin hidayete erdiğini söylüyor. Hidayet insan ruhunun Allah’a ulaşmasıdır.

 

 

İnne: Muhakkak ki.

Hudâ: Hidayet.

Hudallâhi: Allah’a ulaşmaktır.

 

 

Allahû Tealâ: “men yehdillâhu fe huvel muhted. Kim Allah’a ulaşırsa o zaman o kişi hidayete ermiştir.” buyuruyor. Öyleyse bütün sahâbe hidayete ermiştir. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

Bütün sahâbe hidayette ermiş, ruhlarını Allah’a ulaştırmışlardır.

Peki fizik vücutlarını Allah’a teslim etmişler midir? Hepsi. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

Bütün sahâbe fizik vücutlarını Allah’a teslim etmişlerdir. Peki farz mıdır? Allahû Tealâ farz olduğunu söylüyor. Şöyle buyuruyor:

 

 

Allahû Tealâ: “Şeytan size apaçık düşmandır. Bana kul olmaksa, o Sıratı Mustakîm’dir.” buyuruyor. Öyleyse şeytan bütün insanlara apaçık bir düşmandır. Allahû Tealâ ‘Âdemoğulları’ dediği, Âdem (A.S)’ın sulbünden gelen fizik vücutlara açıkça söylüyor. “Bana teslim olun, Bana kul olun.” buyuruyor. Hepimiz Allah’a teslim olmakla vazifeliyiz. Bakıyoruz, bütün sahâbe Allah’a teslim olmuşlar, fizik vücutlarını teslim etmişlerdir. Hepsi bunu gerçekleştirmişlerdir.

Bundan sonra ne olur? Bundan sonra kişi daimî zikre ulaşmak için elinden gelen gayreti gösterir. Bu gerçekten dik bir yokuştur. Daimî zikre ulaşmak çok kolay bir konu değildir. Allahû Tealâ’nın yardımıyla gerçekleşecektir. Kişi gayretin sahibiyse, vazgeçmezse, ahd ederse,cehd ederse mutlaka hedefine ulaşır. Bütün sahâbe bu hedefe ulaşmışlar, ulûl’elbab olmuşlardır.

İşte ulûl’elbab makamına ulaştık. Her kim daimî zikre ulaşırsa onlar ulûl’elbabdır. Evvelâ ulûl’elbabın ne olduğuna bakalım. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

Yani her kim ayaktayken, otururken ve yan üstü vaziyette iken Allah’ı zikrediliyorsa, onlar daimî zikrin sahipleridir ve ulûl’elbabdır. Ulûl’elbab, daimi zikrin sahipleridir. Üzerimize farz mıdır? Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

Allahû Tealâ: “Ayaktayken de otururken de yanüstü yatarken de hep Allah’ı zikredin.” buyuruyor. Daimî zikir üzerimize farz kılınmıştır. Gördük ki daimî zikrin sahipleri ulûl’elbab adını alıyor. Peki bütün sahâbe daimî zikrin sahibi olmuş mudur? Evet, bütün sahâbe ulûl’elbab olma şerefine ermişlerdir. Zumer Suresinin 18. âyet-i kerimesi bütün sahâbenin hidayete erdiğini söylüyordu. Ondan sonra da, bütün sahâbenin ulûl’elbab olduğunu da aynı âyet-i kerime ifade ediyordu. Daha sonra bütün sahâbe ulûl’elbab olmuşlardır.

Ulûl’elbab, lübblerin sahipleridir. Başlangıçta söylediğimiz özelliklerini bir kez daha anlatalım:

1-   Daimî zikrin sahibidir.

2-   Bu sebeple nefsinin kalbindeki bütün afetler yok olmuştur.

3-   Allah mutlaka kalp gözünü açmıştır.

4-   Allah mutlaka kalp kulağını da açmıştır.

Bu dört esas sebep onlara üç vasıf özelliği kazandırır:

1- Ehli tezekkür olmuşlardır. Allah ile her an konuşabilmek özelliğinin sahibidir. Allahû Tealâ buyuruyor ki:

 

 

2- Ehli hayır olmuşlardır. Daimî zikrin sahipleri oldukları için her an deracat kazanırlar. Uykudayken de deracat kazanırlar. Hem de her saniye başka insanlar 1’e 10 kazanıyorken veya tâbî olanlar 1’e 100 kazanırken, 200 kazanırken, bunlar 1’e 700 kazanırlar. Tâbî olmayanlar ibadet ettikleri zaman 10 katını kazanırken, bu kişi uykuda bile her saniye 1’e 700 kazanır. Bu sebeple;

3- Ehli hikmet olmuşlardır. Kur’ân-ı Kerim’in yalnız lafzını değil 7 tane ruhunu da öğrenmiş olan bir kişi söz konusudur. Ama burada Kur’ân-ı Kerim’in 7 ruhunu değil, 5. ruha kadarını öğrenirler. İhlâsta 6. ruh, salâhta da 7. ruh öğretilir. Bu kişi ehli hikmettir. Eğer o âyet Kur’ân-ı Kerim’deki 28 basamakla ilgiliyse, hangi âyete bakarsa o âyetin 28 basamaktan nereye ait olduğun bulur. Aynı zamanda bu kişi ehli hükümdür. İster hâkim olsun ister hakem olsun kararların verirken mutlaka Allah’a soracağı için, mutlak olarak fıskla, adaletle hükmeder.

Öyleyse ulûl’elbab birçok vasıfların sahibidir. Bakınız Allahû Tealâ Al-i İmran Suresinin 7. âyet-i kerimesinde ne diyor:

 

3/AL-İ İMRAN-7: Huvellezî enzele aleykel kitâbe minhu âyâtun muhkemâtun hunne ummul kitâbi ve uharu muteşâbihât(muteşâbihâtun), fe emmellezîne fî kulûbihim zeygun fe yettebiûne mâ teşâbehe minhubtigâel fitneti vebtigâe te’vîlih(te’vîlihi), ve mâ ya’lemu te’vîlehû illâllâh(illâllâhu), ver râsihûne fîl ilmi yekûlûne âmennâ bihî, kullun min indi rabbinâ, ve mâ yezzekkeru illâ ulûl elbâb(elbâbi).”                                                 

 

Sadece ulûl’elbab tezekkür edebilir. Neden? Çünkü sadece ulûl’elbab Allah’a sorar. Allahû Tealâ cevabını lütfederse, cevabı Allah’tan alır ve de konuyu A’dan Z’ye öğrenir.

Bundan 14 asır önce bütün sahâbe ulûl’elbab olma şerefine erdiler. Şimdi biz dîn adamlarımıza ulûl’elbab kelimesini söylediğimiz zaman, hiç kimse bu şöylediğimiz şeyleri bize anlatmak iktidarının sahibi değildir. Çünkü onlar Allah’tan dîn öğrenmediler. Sadece kendi hocalarının onlara öğrettiği, asırlardan beri yazılmış olan kitapları öğrendiler. Bu öğrenim Kur’ân’ı kapsamadığı için -kapsasaydı da zaten yalnız lafzını öğreneceklerdi- Kur’ân’ın ruhundan haberdar değiller.

Bir insanın ulûl’elbab olabilmesi ehli zikir olması demektir. Bilmeyenleri Allahû Tealâ neden ehli zikre sorduruyor? Çünkü ehli zikir kendiliğinden cevap vermeyecek, Allahû Tealâ’ya soracak, Allah’tan aldığı cevabı nakledecekdir.

Hapishane hayatımızı hatırladık. Orada herkesin problemi vardı. Soruyorlardı, biz de Allahû Tealâ’dan soruyorduk. Cevap alıp onlara iletiyorduk. Problemler birer birer çözüldükçe bize olan sevgi, saygı büyük ölçüde arttı. Gerçekten orada çok çok mutlu günler geçirdik. Herkesin saygısını, sevgisini kazandık. Bizi daha sonra çıktıklarında dışarıda görenler, elimizi öptükten sonra hep aynı şeyi söylemişlerdir: “Hocam, eğer biz hapse girmeden önce sizi görseydik hiç orada olur muyduk?”